een doek vol vlekken

Weet je, ik ben mijn dochter best wel dankbaar voor de aansporing die ze me gaf om deze blog te schrijven.
Ik doe er wel 5 minuten over om een hele zin te typen, maar het helpt me echt mijn gedachten op een rijtje te zetten. Bovendien kan ik dan niet in zelfmedelijden verzinken omdat ik hier zo zielig alleen zit...

Ik dacht vandaag, laat ik eens langsgaan bij de huurders van mijn dochter .
Meneertje Brompot zag er nog veel slechter uit als de vorige keer. Doodop lag hij in het logeerbed beneden naast de keuken. De onnozelaar wou zijn schilderij afmaken langs het riviertje vlakbij het huis terwijl hij amper op eigen benen kon staan.

Hij lijkt een zeer sterke band te hebben met dat (onvolmaakte kan je zeggen) schilderij. Ik vind het op het moment anders maar een hoop vlekken. Ook de jonge dame Jess lijkt er een innige band met te hebben. Ze lijkt er bijna door geobsedeerd. Arm kind, waarschijnlijk is ze verward door de recente gebeurtenissen en ziet ze het schilderwerk als enige houvast aan haar opa....

Ze hadden me dus gevraagd of ik niet even binnenkwam om mijn oude zielsverwant een beetje gezelschap te houden. Terwijl ze hem probeerden te overtuigen om toch naar het ziekenhuis te gaan, had ik een vruchtbaar gesprek met onze Jessica. Ja, dat denk ik toch, waarschijnlijk vindt ze me toch maar monotone babbelkous...
Toch deed deze fragiele, innige familieband me melancholisch worden. Ik voelde me eventjes terug omringd met mijn eigen familie....      En ik ben alweer de zielenpoot aan het uithangen...

Ik merkte dat de ouders me uiteindelijk toch het huis uitwilden, ja ik kan dat nu wel begrijpen....Wie wil er nu opgescheept zitten met zo'n oude kletsmajoor ?!

Toen ik op weg naar huis was, liep de schone dame Jess me tegemoet met een prangende vraag.
Natuurlijk was ik vereerd dat ik deze dame mocht beantwoorden want weet je, ik hou ervan om vragen te beantwoorden, ook al kan ik het soms niet... Maar dat maakt nu allemaal niet uit....

Ha, jullie willen nu allemaal weten wat die vraag is hé?! (Ooh, ik ga nog plezier beleven aan deze blog...)

Wel, ze vroeg me of er in de omtrek mensen waren. In geen kilometers, zei ik. Zou ze zich nu al eenzaam voelen? Ja, ik zeg altijd dat dit geen plaats is om tieners naartoe te brengen. Behalve als je broers en zussen hebt, of vrienden. Jongeren van haar leeftijd willen hun tijd niet doorbrengen met naar de vogels en de bloemen te kijken. In Braymouth ja, daar heb je wel een jeugdclub, een discotheek of een fastfoodrestaurant waar ze allemaal kunnen rondhangen en lawaai maken. Maar hier, nee, hier zie je nog geen kat !!!!

Sorry mensen, ik liet me een beetje gaan... Maar ooit moeten mijn frustraties er toch wel uitkomen...

Mister Gray tot uw dienst!

(P.s. heb je het gezien, ik kan al veel, ik kan zelfs al woordjes onderlijnen... )