een doek vol vlekken

Weet je, ik ben mijn dochter best wel dankbaar voor de aansporing die ze me gaf om deze blog te schrijven.
Ik doe er wel 5 minuten over om een hele zin te typen, maar het helpt me echt mijn gedachten op een rijtje te zetten. Bovendien kan ik dan niet in zelfmedelijden verzinken omdat ik hier zo zielig alleen zit...

Ik dacht vandaag, laat ik eens langsgaan bij de huurders van mijn dochter .
Meneertje Brompot zag er nog veel slechter uit als de vorige keer. Doodop lag hij in het logeerbed beneden naast de keuken. De onnozelaar wou zijn schilderij afmaken langs het riviertje vlakbij het huis terwijl hij amper op eigen benen kon staan.

Hij lijkt een zeer sterke band te hebben met dat (onvolmaakte kan je zeggen) schilderij. Ik vind het op het moment anders maar een hoop vlekken. Ook de jonge dame Jess lijkt er een innige band met te hebben. Ze lijkt er bijna door geobsedeerd. Arm kind, waarschijnlijk is ze verward door de recente gebeurtenissen en ziet ze het schilderwerk als enige houvast aan haar opa....

Ze hadden me dus gevraagd of ik niet even binnenkwam om mijn oude zielsverwant een beetje gezelschap te houden. Terwijl ze hem probeerden te overtuigen om toch naar het ziekenhuis te gaan, had ik een vruchtbaar gesprek met onze Jessica. Ja, dat denk ik toch, waarschijnlijk vindt ze me toch maar monotone babbelkous...
Toch deed deze fragiele, innige familieband me melancholisch worden. Ik voelde me eventjes terug omringd met mijn eigen familie....      En ik ben alweer de zielenpoot aan het uithangen...

Ik merkte dat de ouders me uiteindelijk toch het huis uitwilden, ja ik kan dat nu wel begrijpen....Wie wil er nu opgescheept zitten met zo'n oude kletsmajoor ?!

Toen ik op weg naar huis was, liep de schone dame Jess me tegemoet met een prangende vraag.
Natuurlijk was ik vereerd dat ik deze dame mocht beantwoorden want weet je, ik hou ervan om vragen te beantwoorden, ook al kan ik het soms niet... Maar dat maakt nu allemaal niet uit....

Ha, jullie willen nu allemaal weten wat die vraag is hé?! (Ooh, ik ga nog plezier beleven aan deze blog...)

Wel, ze vroeg me of er in de omtrek mensen waren. In geen kilometers, zei ik. Zou ze zich nu al eenzaam voelen? Ja, ik zeg altijd dat dit geen plaats is om tieners naartoe te brengen. Behalve als je broers en zussen hebt, of vrienden. Jongeren van haar leeftijd willen hun tijd niet doorbrengen met naar de vogels en de bloemen te kijken. In Braymouth ja, daar heb je wel een jeugdclub, een discotheek of een fastfoodrestaurant waar ze allemaal kunnen rondhangen en lawaai maken. Maar hier, nee, hier zie je nog geen kat !!!!

Sorry mensen, ik liet me een beetje gaan... Maar ooit moeten mijn frustraties er toch wel uitkomen...

Mister Gray tot uw dienst!

(P.s. heb je het gezien, ik kan al veel, ik kan zelfs al woordjes onderlijnen... )

Die goede oude knorpot

Hallo, ik ben Alfred.
Fijn dat je even tijd maakt om mijn verhaal te lezen.
Voor zo'n oude knar als ik is het echt niet zo simpel om zo'n blogbericht te schrijven, weet je wel hoeveel knopjes er op zo'n scherm staan, die kunnen toch niet allemaal een functie hebben?! 
Maar dat gezegd zijnde, dit is dus wat me vandaag is overgekomen.

Ik was een eindje aan het lopen langs de aangename rivier vlak bij mijn huis, die trouwens helemaal tot in Braymouth loopt waar mijn zus woont, toen ik opeens een koppel zag wandelen.
Ik was totaal verbijsterd door deze verschijning, want normaal gezien is er hier in geen mijlen een levende ziel te bespeuren. Er is hier zelfs geen café wat ik eigenlijk al heel m'n leven spijtig berouw, maar enfin...
Deze man en vrouw waren op zoek naar 'mij'! Heb je ooit van m'n leven!
Ze waren blijkbaar de huurders van het vakantiehuis van mijn dochter. (Mijn dochter Megan en mijn schoonzoon hebben na het overlijden van mijn vrouw een aantal vakantiehuisjes op deze godvergeten plek gebouwd.) Ze wisten blijkbaar al dat ik Alfred Gray heette en dat ik hier al van kleins af woonde.
Ze vroegen me of ik me een jongen die tot zijn 15e hier had gewoond, herinnerde.
Ach, natuurlijk herinnerde ik me hem nog. Die eenzaat, waar ik zo vaak gezelschap bij zocht...

Blijkbaar was deze zonderling teruggekomen naar deze plaats, naar de plek waar hij zijn ouders verloor nadat zijn huis afbrandde... Zo'n pijnlijke herinnering ... Ach, ik heb hem eigenlijk echt nooit begrepen...
Het feit dat hij naar mij vroeg, was dan nog de grootste verrassing. Hij heeft mijn aanwezigheid nooit geapprecieerd, hij zat ja, weet je, altijd in diepe gedachten verzonken.
Maar iets overhaalde me om hem toch te gaan bezoeken. Bij het huisje stond er een jonge dame van rond de 16 jaar. Ze heet Jess. Ze deed me denken aan mijn kat, die nl. ook Jessica heet. De kat van mijn zuster heet Jasper. 2 J's, best wel gek... Maar ik dwaal weer te veel af...

Toen ik die oude zonderling terugzag, wist ik dat er nog niets veranderd was, buiten dat we allebei aanzienlijk rimpels hadden bijgekregen. Hij was nog altijd even kribbig als vroeger. Misschien was het wel goed dat ik hem even een bezoekje bracht, dan werkte hij zijn slecht humeur eens op iemand anders af dan op die arme zoon en schoondochter... Blijkbaar had Jess een speciaal plekje in zijn hart ingepalmd want op haar reageerde hij zich nooit af... Hij had dan toch een zwakke plek...
Hij zag er wel verschrikkelijk afgepeigerd uit, hij had blijkbaar een hartaanval gekregen een paar dagen geleden. Wel ja, hij is dus duidelijk ook nog even koppig als vroeger, ze konden hem net 1,5 dag in het ziekenhuis houden... én hij wou perse naar hier komen.... (natuurlijk tegen het advies van de dokter, wat had je anders verwacht...)

Wat me nu eigenlijk tot deze blog aanzette, was het gevoel van heropleving. Ik had me in jaren niet meer zo energiek gevoeld. Misschien waren het de herinneringen aan vroeger dat me zo deden heropleven. Ik heb me de laatste jaren vaak eenzaam gevoeld door het gemis van mijn vrouw en de afwezigheid van mijn kinderen.
Misschien had deze oude kerel dan toch een klein plekje in mijn hart veroverd ? Of  kwam dit gewoon door het zien van zijn kwetsbaarheid...

Ik ben er nog niet helemaal uit maar dat komt nog wel.... Zoals men zegt, tijd leert...
Deze babbelzieke kajotter houdt jullie op de hoogte!