Weg in een stroomversnelling...

Er is heel wat gebeurd sinds de vorige keer dat ik 'geblogd' heb...
Gisteren was het de begrafenis van... mijn oude vriend.
Ik wist dat het menens was vorige week.
Maar laten we vooral niet te veel op de zaken vooruitlopen, de tijd dringt nu toch niet meer...

Het verhaal van onze Jess, ach ...
Jess was dus wel degelijk helemaal tot in Braymouth gezwommen, elf uur aan één stuk... Maar wat had ik anders verwacht!? Ze is nu eenmaal een geval apart...
Een politieman heeft haar gevonden op de kaai, dicht bij de zee.
Daarna is ze naar het ziekenhuis gesneld.

En ja, hij was al gestorven, maar ik denk dat het voor haar beter was zo.
Ze hebben zeker nog 2 uur bij hem in het ziekenhuis gezeten.
De dagen erna gingen heel snel voorbij, er moest van alles geregeld worden en eigenlijk, eerlijk gezegd, had ik ook geen zin om ergens over na te denken...
Vandaar mijn late blog...

Gisteren zijn mijn dochter, schoonzoon en ik dan samen met Jess, zijn zoon en zijn schoondochter naar zijn begrafenis geweest. Het was een korte dienst, met weinig mensen en heel sober. Ik denk dat hij het ook niet anders gewild zou hebben.
Eerst wilden ze de urne laten overbrengen naar hun huis, maar ik vind het een uiterst mate verstandige beslissing om hem hier te houden... Hij was zo'n koppigaard en dit was de enige plek die hij ooit erkend heeft. De toekomst en het verleden bestonden niet voor hem...

Vandaag is Jess zijn stoffelijke resten gaan uitstrooien in de rivier. Die 2, Jess en onze brombeer,.......... ik weet het niet hoor...... die zijn precies verbonden met de rivier. Ik weet het niet wat ze er in zien, maar ik weet wel dat ze er iets in zien... Hij heeft niet voor niets het schilderij 'de jongen in de rivier'  als naam gegeven. Ik begrijp er geen snars van, want ik zie helemaal geen jongen, maar ja... Hij zal altijd een mysterieuze man blijven...

Ik denk dat ik al deze gebeurtenissen nu even moet laten rusten en gewoon een plaats moet proberen te geven. Ik kan depressief worden omdat ik nu, naast mijn vrouw, ook een goede vriend ben verloren, maar ik probeer gewoon dankbaar te zijn voor de tijd die ik met hem nog heb mogen doorbrengen...

Ik ga nu wat tijd voor mezelf nemen en mijn familie en proberen mij niet meer in mijn eenzame momenten te laten vallen... Ik heb deze weken veel geleerd en die herinneringen zal ik voor de tijd die me nog rest goed bewaren... En zoals ik in mijn eerste blog ook al zei, enkel tijd leert...

Adios,
Alfred

Chaos, tot en met!

Wat een dag en hij is nog geeneens om... Ik moest deze blog even schrijven om mijn gedachten op een rijtje te zetten, we hebben overal gezocht en ik ben uitgeput, dus ik kan toch niets anders meer doen....

Nu is het menens volgens mij... Die oude vriend van me heeft een zware hartaanval gehad en je kon van zijn gezicht lezen dat hij pijn had... Ik was er niet bij op het moment zelf, maar zijn zoon en schoondochter belden bij mijn huis aan.
Jessica was nog gaan wandelen en ze vroegen of ik voor haar kon zorgen.

En weg waren ze. Ze reden in volle vaart naar het ziekenhuis van Braymouth.
Dus ben ik naar hun huisje gesneld en heb daar op Jess gewacht.
Ze was geschokt toen ze het hoorde. Ja, wat wil je... Dat ze hem geholpen heeft om het schilderij af te maken en dat het voltooid is, zal misschien wel een grote troost zijn. Maar ja, het blijft natuurlijk hard, dat weet ik maar al te goed...

Ineens stormde ze naar buiten...Ik heb heel de namiddag zitten wachten, maar ik vond haar niet meer...
Toen heb ik maar naar haar moeder gebeld om te zeggen dat ze vermist was.
Ik heb de hele middag de omgeving rond de rivier en het huis uitgekamd samen met de politie, maar ze was nergens te bespeuren...

Haar moeder dacht dat Jess het misschien in haar hoofd had gehaald om helemaal naar Braymouth te zwemmen langs de rivier bij het huisje. Ze is wel een topzwemster, maar nee, ze zou toch niet .... Nee, ik kan dat niet geloven... Ik vermoed natuurlijk wel dat ze gaan zwemmen is... Ze blijft soms wel 3 of 4 uur in het water. Ze was waarschijnlijk erg van streek over het nieuws... Ik hoop dat er maar geen ongeluk is gebeurd...

Verdwenen als sneeuw voor de zon......

Hij is er me eentje hoor!
Ik dacht vandaag laat ik eens gezellig gaan wandelen, misschien kom ik nog wel een verdwaalde ziel tegen...
Als het mooi weer is, kan je namelijk een leuk wandelingetje maken langs de kam. Het is tevens een kortere weg naar het huisje van mijn oude vriend. Terwijl ik langs dat pad omhoog klom, zag ik die ouwe jongen voor zijn schildersezel zitten en ik dacht laat ik terug wat afdalen en wat bij hem gaan zitten. Ik wandelde even tussen de bomen voor ik op de open plek bij de rivier was waar hij aan het schilderen was.
Het verwonderde me eigenlijk dat hij in rolstoel zat, dat was niets voor hem.... Het zou hem veel te afhankelijk maken... Het schilderij is precies wel van grote waarde voor hem...

Maar, laten we verder vertellen. Nadat ik uit de bomen kwam, was hij er niet meer...
Zijn rolstoel stond gevaarlijk dicht tegen het water, zou hij....
Nee, ik ging kijken en wachtte tot hij bovenkwam, maar dat deed hij niet. Trouwens zijn schilderij was ook weg.
Ik riep snel om hulp en iedereen kwam tegelijk aangestormd.
Zijn zoon riep snauwend naar me toe: 'Hoe kan het dat we je niet gezien hebben op de weg?'.
Ik was wel een beetje gekwetst, kon ik er wat aan doen dat die onnozelaar weer eens weg moest lopen?!
Hij was blijkbaar ook niet naar huis gelopen.

Ik stelde al voor om mijn dochter en schoonzoon te halen voor een handje toe te steken, maar daar waren ze niet zo scheutig op... Ik denk dat ze me op dat moment liever niet te dicht in de buurt hadden. Ik kan soms nogal opdringerig en onbedachtzaam zijn. Mijn gebabbel kan zeer vervelend zijn ...

Plots kwam Jess terug naar me toe. Ze had door dat ik nog wat te vertellen had. Maar een mens kan op zo'n momenten beter zijn mond houden. Ik vertelde haar dat haar opa altijd van een beetje deugnieterij hield. Daarna ben ik weggegaan, terwijl ze zich afvroeg wat ik daarmee bedoelde.

Toen ik 's avonds belde hoe het verder was verlopen, stond ik paf. Die eenzaat had zich verstopt in zijn eigen doodskist die naast het huis lag... ( Ze hadden die voor alle zekerheid al meegenomen, best triest eigenlijk...) Hij zei dat hij al wat aan het oefenen was... Waarschijnlijk had hij me gezien en had hij geen zin gehad om naar mijn gelul te luisteren... Zo was hij altijd al geweest...

Oh, op dat moment schoot ik zo hard in de lach, ik had het kunnen weten...  Zijn deugnieterij was er nog altijd... Ja, zo beleef je nog eens iets als ouwe man...

een doek vol vlekken

Weet je, ik ben mijn dochter best wel dankbaar voor de aansporing die ze me gaf om deze blog te schrijven.
Ik doe er wel 5 minuten over om een hele zin te typen, maar het helpt me echt mijn gedachten op een rijtje te zetten. Bovendien kan ik dan niet in zelfmedelijden verzinken omdat ik hier zo zielig alleen zit...

Ik dacht vandaag, laat ik eens langsgaan bij de huurders van mijn dochter .
Meneertje Brompot zag er nog veel slechter uit als de vorige keer. Doodop lag hij in het logeerbed beneden naast de keuken. De onnozelaar wou zijn schilderij afmaken langs het riviertje vlakbij het huis terwijl hij amper op eigen benen kon staan.

Hij lijkt een zeer sterke band te hebben met dat (onvolmaakte kan je zeggen) schilderij. Ik vind het op het moment anders maar een hoop vlekken. Ook de jonge dame Jess lijkt er een innige band met te hebben. Ze lijkt er bijna door geobsedeerd. Arm kind, waarschijnlijk is ze verward door de recente gebeurtenissen en ziet ze het schilderwerk als enige houvast aan haar opa....

Ze hadden me dus gevraagd of ik niet even binnenkwam om mijn oude zielsverwant een beetje gezelschap te houden. Terwijl ze hem probeerden te overtuigen om toch naar het ziekenhuis te gaan, had ik een vruchtbaar gesprek met onze Jessica. Ja, dat denk ik toch, waarschijnlijk vindt ze me toch maar monotone babbelkous...
Toch deed deze fragiele, innige familieband me melancholisch worden. Ik voelde me eventjes terug omringd met mijn eigen familie....      En ik ben alweer de zielenpoot aan het uithangen...

Ik merkte dat de ouders me uiteindelijk toch het huis uitwilden, ja ik kan dat nu wel begrijpen....Wie wil er nu opgescheept zitten met zo'n oude kletsmajoor ?!

Toen ik op weg naar huis was, liep de schone dame Jess me tegemoet met een prangende vraag.
Natuurlijk was ik vereerd dat ik deze dame mocht beantwoorden want weet je, ik hou ervan om vragen te beantwoorden, ook al kan ik het soms niet... Maar dat maakt nu allemaal niet uit....

Ha, jullie willen nu allemaal weten wat die vraag is hé?! (Ooh, ik ga nog plezier beleven aan deze blog...)

Wel, ze vroeg me of er in de omtrek mensen waren. In geen kilometers, zei ik. Zou ze zich nu al eenzaam voelen? Ja, ik zeg altijd dat dit geen plaats is om tieners naartoe te brengen. Behalve als je broers en zussen hebt, of vrienden. Jongeren van haar leeftijd willen hun tijd niet doorbrengen met naar de vogels en de bloemen te kijken. In Braymouth ja, daar heb je wel een jeugdclub, een discotheek of een fastfoodrestaurant waar ze allemaal kunnen rondhangen en lawaai maken. Maar hier, nee, hier zie je nog geen kat !!!!

Sorry mensen, ik liet me een beetje gaan... Maar ooit moeten mijn frustraties er toch wel uitkomen...

Mister Gray tot uw dienst!

(P.s. heb je het gezien, ik kan al veel, ik kan zelfs al woordjes onderlijnen... )

Die goede oude knorpot

Hallo, ik ben Alfred.
Fijn dat je even tijd maakt om mijn verhaal te lezen.
Voor zo'n oude knar als ik is het echt niet zo simpel om zo'n blogbericht te schrijven, weet je wel hoeveel knopjes er op zo'n scherm staan, die kunnen toch niet allemaal een functie hebben?! 
Maar dat gezegd zijnde, dit is dus wat me vandaag is overgekomen.

Ik was een eindje aan het lopen langs de aangename rivier vlak bij mijn huis, die trouwens helemaal tot in Braymouth loopt waar mijn zus woont, toen ik opeens een koppel zag wandelen.
Ik was totaal verbijsterd door deze verschijning, want normaal gezien is er hier in geen mijlen een levende ziel te bespeuren. Er is hier zelfs geen café wat ik eigenlijk al heel m'n leven spijtig berouw, maar enfin...
Deze man en vrouw waren op zoek naar 'mij'! Heb je ooit van m'n leven!
Ze waren blijkbaar de huurders van het vakantiehuis van mijn dochter. (Mijn dochter Megan en mijn schoonzoon hebben na het overlijden van mijn vrouw een aantal vakantiehuisjes op deze godvergeten plek gebouwd.) Ze wisten blijkbaar al dat ik Alfred Gray heette en dat ik hier al van kleins af woonde.
Ze vroegen me of ik me een jongen die tot zijn 15e hier had gewoond, herinnerde.
Ach, natuurlijk herinnerde ik me hem nog. Die eenzaat, waar ik zo vaak gezelschap bij zocht...

Blijkbaar was deze zonderling teruggekomen naar deze plaats, naar de plek waar hij zijn ouders verloor nadat zijn huis afbrandde... Zo'n pijnlijke herinnering ... Ach, ik heb hem eigenlijk echt nooit begrepen...
Het feit dat hij naar mij vroeg, was dan nog de grootste verrassing. Hij heeft mijn aanwezigheid nooit geapprecieerd, hij zat ja, weet je, altijd in diepe gedachten verzonken.
Maar iets overhaalde me om hem toch te gaan bezoeken. Bij het huisje stond er een jonge dame van rond de 16 jaar. Ze heet Jess. Ze deed me denken aan mijn kat, die nl. ook Jessica heet. De kat van mijn zuster heet Jasper. 2 J's, best wel gek... Maar ik dwaal weer te veel af...

Toen ik die oude zonderling terugzag, wist ik dat er nog niets veranderd was, buiten dat we allebei aanzienlijk rimpels hadden bijgekregen. Hij was nog altijd even kribbig als vroeger. Misschien was het wel goed dat ik hem even een bezoekje bracht, dan werkte hij zijn slecht humeur eens op iemand anders af dan op die arme zoon en schoondochter... Blijkbaar had Jess een speciaal plekje in zijn hart ingepalmd want op haar reageerde hij zich nooit af... Hij had dan toch een zwakke plek...
Hij zag er wel verschrikkelijk afgepeigerd uit, hij had blijkbaar een hartaanval gekregen een paar dagen geleden. Wel ja, hij is dus duidelijk ook nog even koppig als vroeger, ze konden hem net 1,5 dag in het ziekenhuis houden... én hij wou perse naar hier komen.... (natuurlijk tegen het advies van de dokter, wat had je anders verwacht...)

Wat me nu eigenlijk tot deze blog aanzette, was het gevoel van heropleving. Ik had me in jaren niet meer zo energiek gevoeld. Misschien waren het de herinneringen aan vroeger dat me zo deden heropleven. Ik heb me de laatste jaren vaak eenzaam gevoeld door het gemis van mijn vrouw en de afwezigheid van mijn kinderen.
Misschien had deze oude kerel dan toch een klein plekje in mijn hart veroverd ? Of  kwam dit gewoon door het zien van zijn kwetsbaarheid...

Ik ben er nog niet helemaal uit maar dat komt nog wel.... Zoals men zegt, tijd leert...
Deze babbelzieke kajotter houdt jullie op de hoogte!