Er is heel wat gebeurd sinds de vorige keer dat ik 'geblogd' heb...
Gisteren was het de begrafenis van... mijn oude vriend.
Ik wist dat het menens was vorige week.
Maar laten we vooral niet te veel op de zaken vooruitlopen, de tijd dringt nu toch niet meer...
Het verhaal van onze Jess, ach ...
Jess was dus wel degelijk helemaal tot in Braymouth gezwommen, elf uur aan één stuk... Maar wat had ik anders verwacht!? Ze is nu eenmaal een geval apart...
Een politieman heeft haar gevonden op de kaai, dicht bij de zee.
Daarna is ze naar het ziekenhuis gesneld.
En ja, hij was al gestorven, maar ik denk dat het voor haar beter was zo.
Ze hebben zeker nog 2 uur bij hem in het ziekenhuis gezeten.
De dagen erna gingen heel snel voorbij, er moest van alles geregeld worden en eigenlijk, eerlijk gezegd, had ik ook geen zin om ergens over na te denken...
Vandaar mijn late blog...
Gisteren zijn mijn dochter, schoonzoon en ik dan samen met Jess, zijn zoon en zijn schoondochter naar zijn begrafenis geweest. Het was een korte dienst, met weinig mensen en heel sober. Ik denk dat hij het ook niet anders gewild zou hebben.
Eerst wilden ze de urne laten overbrengen naar hun huis, maar ik vind het een uiterst mate verstandige beslissing om hem hier te houden... Hij was zo'n koppigaard en dit was de enige plek die hij ooit erkend heeft. De toekomst en het verleden bestonden niet voor hem...
Vandaag is Jess zijn stoffelijke resten gaan uitstrooien in de rivier. Die 2, Jess en onze brombeer,.......... ik weet het niet hoor...... die zijn precies verbonden met de rivier. Ik weet het niet wat ze er in zien, maar ik weet wel dat ze er iets in zien... Hij heeft niet voor niets het schilderij 'de jongen in de rivier' als naam gegeven. Ik begrijp er geen snars van, want ik zie helemaal geen jongen, maar ja... Hij zal altijd een mysterieuze man blijven...
Ik denk dat ik al deze gebeurtenissen nu even moet laten rusten en gewoon een plaats moet proberen te geven. Ik kan depressief worden omdat ik nu, naast mijn vrouw, ook een goede vriend ben verloren, maar ik probeer gewoon dankbaar te zijn voor de tijd die ik met hem nog heb mogen doorbrengen...
Ik ga nu wat tijd voor mezelf nemen en mijn familie en proberen mij niet meer in mijn eenzame momenten te laten vallen... Ik heb deze weken veel geleerd en die herinneringen zal ik voor de tijd die me nog rest goed bewaren... En zoals ik in mijn eerste blog ook al zei, enkel tijd leert...
Adios,
Alfred
