Chaos, tot en met!

Wat een dag en hij is nog geeneens om... Ik moest deze blog even schrijven om mijn gedachten op een rijtje te zetten, we hebben overal gezocht en ik ben uitgeput, dus ik kan toch niets anders meer doen....

Nu is het menens volgens mij... Die oude vriend van me heeft een zware hartaanval gehad en je kon van zijn gezicht lezen dat hij pijn had... Ik was er niet bij op het moment zelf, maar zijn zoon en schoondochter belden bij mijn huis aan.
Jessica was nog gaan wandelen en ze vroegen of ik voor haar kon zorgen.

En weg waren ze. Ze reden in volle vaart naar het ziekenhuis van Braymouth.
Dus ben ik naar hun huisje gesneld en heb daar op Jess gewacht.
Ze was geschokt toen ze het hoorde. Ja, wat wil je... Dat ze hem geholpen heeft om het schilderij af te maken en dat het voltooid is, zal misschien wel een grote troost zijn. Maar ja, het blijft natuurlijk hard, dat weet ik maar al te goed...

Ineens stormde ze naar buiten...Ik heb heel de namiddag zitten wachten, maar ik vond haar niet meer...
Toen heb ik maar naar haar moeder gebeld om te zeggen dat ze vermist was.
Ik heb de hele middag de omgeving rond de rivier en het huis uitgekamd samen met de politie, maar ze was nergens te bespeuren...

Haar moeder dacht dat Jess het misschien in haar hoofd had gehaald om helemaal naar Braymouth te zwemmen langs de rivier bij het huisje. Ze is wel een topzwemster, maar nee, ze zou toch niet .... Nee, ik kan dat niet geloven... Ik vermoed natuurlijk wel dat ze gaan zwemmen is... Ze blijft soms wel 3 of 4 uur in het water. Ze was waarschijnlijk erg van streek over het nieuws... Ik hoop dat er maar geen ongeluk is gebeurd...

Verdwenen als sneeuw voor de zon......

Hij is er me eentje hoor!
Ik dacht vandaag laat ik eens gezellig gaan wandelen, misschien kom ik nog wel een verdwaalde ziel tegen...
Als het mooi weer is, kan je namelijk een leuk wandelingetje maken langs de kam. Het is tevens een kortere weg naar het huisje van mijn oude vriend. Terwijl ik langs dat pad omhoog klom, zag ik die ouwe jongen voor zijn schildersezel zitten en ik dacht laat ik terug wat afdalen en wat bij hem gaan zitten. Ik wandelde even tussen de bomen voor ik op de open plek bij de rivier was waar hij aan het schilderen was.
Het verwonderde me eigenlijk dat hij in rolstoel zat, dat was niets voor hem.... Het zou hem veel te afhankelijk maken... Het schilderij is precies wel van grote waarde voor hem...

Maar, laten we verder vertellen. Nadat ik uit de bomen kwam, was hij er niet meer...
Zijn rolstoel stond gevaarlijk dicht tegen het water, zou hij....
Nee, ik ging kijken en wachtte tot hij bovenkwam, maar dat deed hij niet. Trouwens zijn schilderij was ook weg.
Ik riep snel om hulp en iedereen kwam tegelijk aangestormd.
Zijn zoon riep snauwend naar me toe: 'Hoe kan het dat we je niet gezien hebben op de weg?'.
Ik was wel een beetje gekwetst, kon ik er wat aan doen dat die onnozelaar weer eens weg moest lopen?!
Hij was blijkbaar ook niet naar huis gelopen.

Ik stelde al voor om mijn dochter en schoonzoon te halen voor een handje toe te steken, maar daar waren ze niet zo scheutig op... Ik denk dat ze me op dat moment liever niet te dicht in de buurt hadden. Ik kan soms nogal opdringerig en onbedachtzaam zijn. Mijn gebabbel kan zeer vervelend zijn ...

Plots kwam Jess terug naar me toe. Ze had door dat ik nog wat te vertellen had. Maar een mens kan op zo'n momenten beter zijn mond houden. Ik vertelde haar dat haar opa altijd van een beetje deugnieterij hield. Daarna ben ik weggegaan, terwijl ze zich afvroeg wat ik daarmee bedoelde.

Toen ik 's avonds belde hoe het verder was verlopen, stond ik paf. Die eenzaat had zich verstopt in zijn eigen doodskist die naast het huis lag... ( Ze hadden die voor alle zekerheid al meegenomen, best triest eigenlijk...) Hij zei dat hij al wat aan het oefenen was... Waarschijnlijk had hij me gezien en had hij geen zin gehad om naar mijn gelul te luisteren... Zo was hij altijd al geweest...

Oh, op dat moment schoot ik zo hard in de lach, ik had het kunnen weten...  Zijn deugnieterij was er nog altijd... Ja, zo beleef je nog eens iets als ouwe man...